A marea do mar da tranquilidade baixou e unha das rochas ao descuberto é Resistencia, de Rosa Aneiros (Valdoviño, 1976), publicado en Xerais en 2002.

Fai tempo que tiña ganas de ler esta novela e máis dende que escoitei á autora hai un par de meses en Santiago. Entusiasmoume a súa fala amigable e veloz, dunha vitalidade contaxiosa.

A historia, ambientada no Portugal da dictadura, amosábase atractiva, unha historia de amor e dor entre unha parella de desiguais, sazonada cos sinsabores da falta de liberdade e da loita antifascista.

Penso que todas as historias son perceptibles de ser contadas, o caso é atopar o modo axeitado de facelo. Non sei se as ganas de lela influíron negativamente ou se as expectativas creadas traizoaron a lectura, mais non atopei o que esperaba nin no fondo o que buscaba. Foi unha lectura longa de máis, moi repetitiva, na que os pensamentos e comportamentos dos personaxes xurdían en moitos casos sen saber de onde, iso que sobraba en partes faltaba noutras e as explicacións históricas estaban en xeral levemente trabadas no discurso. Quedeime coa sensación dunha fermosa historia desaproveitada e cun rico e xugoso punto de partida que esmoreceu ao longo da obra.

Peniche é lugar crucial da novela, non só porque parte dos acontecementos se desenvolven alí, na antiga prisión, senón porque a idea inicial da narración xurde nesa península marabillosa do oeste portugués. Na adicatoria, a autora agradece os contiños que o preso Dinís Miranda escribiu á súa filla e que esta nunca chegou a recibir por quedar incautados dentro dos muros da prisión. Hoxe poden verse expostos no Museo do antigo cárcere. Eu vinos, gostei deles, fotografeinos e cando collín o libro e souben que partira deles, fíxome tanta ilusión que comecei a lectura ávida dunha historia que me emocionara fondamente. Por iso o desencanto foi maior. Por iso digo que ás veces ter demasiadas expectativas postas nalgo, máis que axudarnos, nos incomoda, xa que poucas veces a nosa imaxinación coincide coa de outro.

Aínda así, disfrutei da paisaxe venteada do occidente portugués, da Marinha Grande, de San Pedro de Moel, disfrutei percorrendo novamente os cantís de Peniche, o cabo Carvoeiro, as casiñas de pescadores. Sentín o calor do Brasil e imaxinei un Rio de Janeiro cheo da praia e da bossa dos setenta. Quixen emocionarme máis coa revolución dos cravos, pero non foi posible, mágoa, eu quería.

Resistencia segue a ser unha palabra fermosa e forte, combativa e paciente, sempre nosa nalgún momento da vida. Os libros sempre deixan algo.